Гранфондо Торинодо велосипедчи италиялык айылдын кооздугуна суктанып, бир саамга окуянын кокусунан каарманына айланат
Италиялыктар велосипед тебүүнү жакшы көрүшөт. Тифосинин колдоосу легендарлуу, бирок ал адатта Джиро д'Италия сыяктуу чоң жарыштарда про-элита үчүн сакталат. Ошон үчүн Гранфондо Торино сыяктуу ышкыбоздук иш-чарада жолдун боюндагы элден ушунчалык шыктануу менен жооп алганы мага бир аз кызыктай сезилди.
Мен Синальо шаарын аралап өткөндө, адамдар желектерди желбиретип, шыктануу менен колдоп жатышат. Кээ бирлери мени менен кошо чуркап, кубаттап кыйкырышат. Ушул убакка чейин мен 70 км салыштырмалуу тынч, кыйын болсо да миндим, ошондуктан менин жаңы атактуу адамыма бир аз таң калдым. Мен жылмайып, бир нече күбүрөнүп "ciaos" жана "grazies" деп жооп берем, бирок майрам уланган сайын менде шектенүү, андан кийин күнөөлүү сезимдер күчөйт.
Түшүнүп калдым: эл мени жарышта алдыда деп ойлойт. Маршруттун кайсы бир жеринде мен туура эмес бурулуп кетсем керек жана мен байкабастан курстун бир бөлүгүн кырып салдым, башкача айтканда, катуу атаандаштардан секирип өтүп, иштин башында турган позицияны ээлеп калдым.
Артыма карасам, 100 чабандес топ ылдамдык менен кулап баратканын көргөндө коркконум тастыкталды. Убакыттын өтүшү менен алар мага жетет; Мен жабыш үчүн дөңгөлөк издеп жатам, бирок темп өтө эле жогору болгондуктан, топтун арткы бөлүгүнөн түкүрбөй калдым.
Пелотон алыстан сүзүп баратканда, менин мурунку күйөрмандарым мени аяп атышат, бирок азыр менин жөн эле жасалма экенимди түшүнгөндөр чыккынчылык кылып карашат. Мындай жалындуу колдоону билбестен алдап алганыма уялып, башымды ийип, ары карай бурулуп кетем. Айылдан чыгып баратып, мен кокустан жылдыз болуп калуума алып келген күндөгү окуяларды кайталайм.
Жарыштын башталышы
Менин ат минген өнөктөшүм Луис экөөбүз Гранфондо Торинонун ачылыш аземин баштоо үчүн кезекке турушкандыктан, баары италиялык спорттук мелдеште болгондой болду. Таң эрте күндүн нуру 3 000 чабандын туулгасынан жарк этип, толкундануу менен маектешип жатат, бул али ойгоно элек шаардын тынчтыгын бузган жалгыз үн.
Биз Пьяцца Кастеллодо, курчап турган барокко архитектурасын талкалаган кең аянтта күтүп жатабыз. Туриндин Королдук сарайы аркабызда болгондуктан, биз кадимки италиялык модада жолго чыктык, башкача айтканда, пландаштырылган саат 8ден 15 мүнөт кечирээк. Шаардан качуу жолубузга жетүү үчүн, Via Po, биз Палаццо Мадаманын этегинен өттүк, ал Италия Падышалыгынын биринчи Сенаты болгон кубаттуу курулуш - бул мен көп мүнөт ичинде көргөн экинчи сарай. Кең, аркадалуу Via Po шаардын сыртына чыгууга ылайыктуу жол, бирок анын жол бетин түзгөн трамвай линиялары жана жылмаланган таш плиталар арык чарчаган жол велосипеддери үчүн олуттуу коркунуч туудурат. Албетте, мен велосипедчинин трамвай линиясына бир километрге жетпей чаташып калганына күбө болдум. Мен тоголонуп өтүп баратканда, ал өзүн көтөрүп кетти, анын текеберлиги гана жабыркады окшойт, бирок жүрөгүмдүн согушу мен ойлогондон алда канча эртерээк тездик менен тездик менен тездик менен жетишет.
По аркылуу аман-эсен өтүп, Корсо Каироли менен айланып, По дарыясы сол тарапка жалкоолук менен аккандыктан, жабык шаар жолдорунун жаңылыгы менен жыргап баратабыз. Трамвай драмаларына карабастан, биринчи бир нече километрлер мен минген башка гран-фондолорго караганда бир кыйла азыраак болду. Мунун себебин жакында билем.
Биз дарыядан өтүп, дароо чыга баштайбыз – биз Брик делла Маддаленага чыктык, маршрутка каттаган эки маанилүү чыгуунун бири. 7 км бийиктикке чыгуу орточо эсеп менен 7%ды түзөт, эгерде анын базасына массалык түрдө келген атчандардын көп саны болбосо, аны оңой башкарууга болот. Жол тоскоол болуп калат, андыктан биз чечип, басуудан башка аргабыз жок. Велосипед айдаган италиялыктардын оюна караганда, велосипед тээп жүргөн италиялыктарды болтурбоо үчүн болгон күчүмдү жумшап жаткандыктан, иш-чаранын мүнөзү эч кандай кемчиликсиз болуп жатканын моюнга алууга аргасыз болдум.
Чайкаларым толугу менен кыйраганга чейин, бөтөлкө ичкерилип, кайра орнотуп алам. Тоонун боорунда жайгашкан кичинекей турак жайларды аралап, Туринден чыгып кетет. Чокусуна жакын жерде мен Луис менен кадам таштоого аракетимди таштадым - ал бүгүн гелий менен дем алып жаткандай сезилет - жана шаарды артка кылчая карадым. Ал үйлөрдүн укмуштуудай көрүнүшү бар.
Биринчи азыктандыруучу станцияны регидратациялоо үчүн пайдалангандан кийин, маршрут Туриндин чыгыш чек арасын чагылдырган Монферратонун дөңсөөлөрүн аралап өтүп, 9 км ылдый түшүү менен алгачкы талаптарын тез кайтарат. Түштүктү көздөй бара жатып, түз эле Чиери шаарын көздөй түз эле бочкаларды аралайбыз. 20 км түз жолдор менен булутсуз асман астында шамалдын деми жок, мен тамчыларга түшүп, орточо ылдамдыгымды көтөрүү мүмкүнчүлүгүнө ээ болом.
Жаңы досторду табуу
Ачык жолдор чачырап кеткен чабандестерди топторго бириктирет жана көп өтпөй мен өзүмдү Пьемонт айылындагы жүгөрү талаалары менен ээн-эркин үйлөрдүн жанынан өтүп бара жаткан чоң топтун ичинде таптым. Биз айдап бара жатканыбызда, сандарыбыз көбөйүп баратат, 40 км/саат ылдамдыкта Рива-прессо Чиери шаарынын брусчаткалуу борборуна келип, андан ары тар, бурмаланган жолдорго чыгып кеткенибизде бир аз тынчсыздануу сезими пайда болот.
Тагдырымды кайраттуулук менен өз колума алууну чечип, топко көтөрүлүп, алдыңкы орунга чыктым. Жолдун акырын ийилишинде ийнимдин үстүнөн карасам, дөңгөлөгүмдө 50 чабандес бар экен. Толкундануу менин башыма келип, ат минип жүргөн жолдошторума жакпай турганын жана кийинчерээк мага кымбат болорун билсем да, темпимди көтөрөм. Арттагы чабандестердин поезди 100 метрден ашат, бирок бир атчынын пелотондун динамикасына тийгизген таасири менин кызыгуумду артымдан итальянча кыйкырып жаткан бирөө токтотту. Обон боюнча бул "сиздин бара жаткан ылдамдыгыңыз мага абдан жагат, аны сактаңыз" деп айтууга болот, ошондуктан мен тынчтанып, калган бир нече тегиз километрге кайра тополоңго чегиндим.
Экинчи азыктандыруу станциясы Феррер айылына жакын жерде жайгашкан жана пейзаждын өзгөчө өзгөрүшүн билдирет. Жалпак, кенен горизонттун ордун токойлуу дөңсөөлөр ээлейт – алар Монферрато кыркаларынын түштүк четин түзөт, биз эми аны кайра токуп, иш-чара аяктаган Базилика ди Супергага жетебиз. Эрте менен, мен жашап жаткан Пьемонт шаарындагы Lo Scoiattolo байк мейманканасынан Давиде Серчио мага "бул дөңсөөлөр узун буттарыңар үчүн жеңил болушу керек" деп айтты, андыктан профили 90 чакырымдай көрүнгөнүнө карабастан, мен ишенем. араа бычактары. Бирок көп өтпөй мен Давиденин комментарийлерине наалат айтып жатам, анткени менин буттарым дагы 15%дан ашык катуу кыйшаюу менен жазаланып, мен жөн гана өзүмдү көтөрө алдым.
Ушул убакка чейин мен жок дегенде бир топтун мүчөсү болдум – азапты жакшы көрөт – бирок Монале шаарынан өткөндө мен жолдун айрыгына жетип калдым, ал ар кайсы тарапты көрсөткөн жебелер менен белгиленген жолдун айрыгына келдим. жана лунго жолдору. Узак курска жазылып, мен лунго багытын буруп, көп өтпөй жалгыз калдым – менин тобумдагы башка чабандестер орто жолдон түшүп кетишти.
Бул жерде, мен жакында ыңгайсыз абалымды түшүнүп, ката кетирип, маршруттан 20 км алыстыкта кокустан кыркып алып, жарышта алдыга чыгам. Сыягы, мен бир нече километр мурун лунго маршруту үчүн өчүрүлүп, мени ушул абалга алып келе турган кошумча цикл жасашым керек болчу, бирок кесилиш өтө кылдаттык менен белгиленип калгандыктан, аны өткөрүп жибердим. Менин коргоом боюнча, кийинчерээк бир нече жүздөгөн башка чабандестер так ушундай кылышканы белгилүү болду, андыктан мен топтун ичиндеги жалгыз дунс эмесмин, жөн гана биринчи.
Элге ойноо
Жол тарып, чытырман токой жабылып, Асти районунун айыл дөңсөөлөрү аркылуу түндүктү көздөй бурулуп бараткандыктан, ал абдан тынч болот. Ошол араа тиштери менин төрт бурчумду тиштеп, бирок Монферратонун токойлуу жаратылышынын кооздугу мени велосипед компьютерим километрлерди канчалык жай басып баратканынан алаксытып, жакшы жумуш кылат.
Айлана-чөйрөмдөгү бейпилдик сакталып, мен эмне болуп жатканына таң кала баштадым – албетте, мен азыр башка чабандестерге жолугуп калышым керек беле? Мындай ойлор менин оюмдан капыстан чыгып кетти, анткени Синальо шаарынын айланасында цивилизациянын биринчи белгисинде жол жээгиндеги колдоо күтүлбөгөн жерден жарылып кетти. Мен өзүмдүн атактуулук статусумдан 10 км аралыкта пелотон өтүп кеткенге чейин жана көрүүчүлөр добуштарын башка татыктууларга алмаштырмайынча ырахат алам. Чынын айтсам, мен да бир аз жеңилдеп калдым – жарышта атаандаштын салкын фасадын жолдун жээгинде тургандардын пайдасына долбоорлоо басымы дөңсөөлөргө чыгуудай эле чарчатты.
Өзүмдүн оюмча, мен азыр акылга сыярлык ритмге көнүп калдым, анткени маршрут түндүк-батышты көздөй баратып, ар бир дөбөнүн башында тургандай көрүнгөн Пьемонт чиркөөлөрү жана шаарчалары менен чекиттен чекитке ойноп жатам. Токой өз кезегинде чоң фундук бактарына орун бошотот, алардын дарактары бир кезде Нутелланын баштапкы партиясын жасоо үчүн колдонулган жаңгактарды өстүрөт. Мен өзүмдүн оюмча, мен чындап эле азайып бараткан буттарымды бекемдөө үчүн бир чоң кашык калориттик жайма менен кыла алам деп ойлойм. Азырынча маршрут тез, техникалык түшүүлөр менен алынган бийиктикти жокко чыгарды, бирок болжол менен 110 км болгондо, Базилика ди Супергага жетүү үчүн орточо 7% менен акыркы 10 км түртүүгө чейин ырааттуу бийиктикке көтөрүлө баштайт.
Сциолзе шаарынан бир нече километр өткөндө, жолду каптаган жалбырактары кыска убакытка тазаланып, мен чындап эле таасирдүү көрүнүшкө ээ болдум – өрөөндүн аркы өйүзүндөгү Суперга дөңсөөсүнүн үстүндө сыймыктанган Базилика, артында Альп тоолору бийик турат. алыс аралык. Кийинчерээк Давиде мага жайдын аягында кыска мөөнөткө гана жакшы көрүнүш экенин айтты, анткени жылдын башында ал көбүнчө ысык туман менен жабылбайт, ал эми кийинчерээк кар булуттары көрүнбөй калат. Мен бул жолду ким пландаган болсо, мен капкагымды чечип коём жана ушундай укмуштуудай фон менен рельефте велосипед тебүү өзүмдү сыймык деп эсептейм.
Ландшафт акырындык менен шаар четине айланат, анткени трасса Via Superga, дөбөнүн чокусун көздөй тынымсыз өрүлгөн жол. Мен дагы бир жолу эс алуучу атчандардын арасында болдум жана биз эңкейиште жармаңдап бара жаткан эки буттуу зомбилерге окшош кишиге окшоп калдым.
Via Superga кооз жана тегерек, бир убакта бийикке чыгуунун кичинекей бөлүктөрүн гана ачып берет. Мындай кырдаалда менин оптимисттик маанайым адатта кадамга барып, буттарымды финиш кийинки бурчка жакын экенине ынандырууга аракет кылчу, бирок курстун пландоочулары эңкейиштин түбүнөн бери эсептеп келе жаткан километрге чейинки маркерлерди коюшту.. Бактылуу наадандык опциясы жок кылынгандыктан, маркерлердин акырындык менен белгиленип жатканын көрүүдөн башка аргам жок.
Via Superga жолундагы үйлөр менен бак-дарактардын арасынан мен бир аз ылдыйда жашыл Пьемонттун жашыл бактарын көрүп турам, бул мени жок дегенде жакшы жылыштар болуп жатканына ынандырат. Мен ийилгенде, менин алдымда Базиликага карай акыркы тик тепкенди көргөндө жеңилдеп, коркуп калдым. Жайдын аягындагы күн батып, бул тар жолдо температураны 30°Cге чейин көтөрүүдө, бирок
Финишти көргөндө кайраттандым. Педалдардын акыркы мөөрү мени сызыктан көрүп, чарчадым да, кубандым. Кереметтүү Базилика ди Суперга жана Туриндин үстүнөн көз жоосун алган көрүнүш бул жолду ийгиликтүү аяктайт.
Кийинчерээк аймактагы атактуу Бароло шарабынан бир стакан ичип, мен күнүмдүк тажрыйбамды эстедим. Башка окуялар тарыхка көбүрөөк камтылган же узунураак Альп тоолорун камтышы мүмкүн, бирок азыркы кичинекей, тик дөңсөөлөр да аз эмес сыноолорду далилдеп, Пьемонттун жүзүмзарлары менен фундук бактарынын көрүнүштөрү шыктандыргандан кем эмес. Бул биринчи Гранфондо Турино болушу мүмкүн, бирок менин бүгүнкү саякатым бул акыркысы эмес экенине ынандырат.
