Дэвид Миллар менен Тур де Франста жалгыз жүрүү кандай экени жөнүндө сүйлөшүү
Тур де Франс 106-жолу ушул дем алыш күндөрү Бельгиянын борбору Брюсселде эки жол баскычы жана командалык убакыт сынагы менен башталат. Коргоочу чемпион Герайнт Томас сегиз жыл ичинде британиялык чабандестер үчүн жетинчи тур титулун максат кылып, титул үчүн Адам Йейтс оф Бериге каршы чыгат.
Бирок, 12 жылды артка тартсаңыз, азыркыдан такыр башкача убакытты эстейсиз. Тур 13 жылдан бери биринчи жолу Британ жээктерин кыдырып, Лондондун көчөлөрү аркылуу тарыхый пролог менен Чосердин шаарына, Кентербериге барар алдында болду.
Бул 2012-жылга чейин, велоспорт бумуна чейин, Уиггинске чейин, Фрумга чейин, Кавендиш 30 этапта жеңишке жеткенге чейин жана Велосипедчи жок болгонго чейин болгон (бул жерге жазылыңыз).
Ошентсе да миңдеген адамдар Вулвич, Грейвсенд жана Ситингборн сыяктуу жерлерди аралап, ликра кийген европалыктар жана моторлуу унаалар цирки менен бул бөтөн спорттун түрүн көрүш үчүн көчөлөрдү кыдырып чыгышты.
Жол жээгинде жүргөн ар бир адам ошол күндөн бир эсте калмак, Дэвид Миллар - азыр Улуу Британияда дээрлик белгилүү - жалгыз секрет минген.
Талаштуу шотландиялык спортчу допингге тыюу салынгандан көп өтпөй эле ошол күнкү этаптын көпчүлүк бөлүгүн соло, камикадзе-брейкте минип, ызы-чуу түшкөн күйөрмандардын кыйкырыгынан кийин, пелотон менен этаптын жеңүүчүсү Робби МакЭванга кармалып өтүп кеткен.
Жакында биз Миллар менен Лондондогу Бромптон дүкөнүндө отуруп, тур тарыхындагы ушул көз ирмемди ностальгия менен эстедик.
Велосипедчи: 2007-жылы Тур де Франс жарышында Кенттеги үйүмдүн жанынан жалгыз аттанып бара жатканыңыз эсимде. Буга эмне себеп болду?
Дэвид Миллар: Сахна башталганга чейин автобуста отурганым эсимде, прологдо начар ойногонума абдан ачуулангам. Лондондон чыккан биринчи этапта мен өзүмдү өзүм куткарууну каалаган элем, анткени өзүмдү желекти желбирете электей сездим.
Мен акылга сыйбай ойлонуп жаттым, бул камикадзенин кыймылы экенин билчүмүн, бирок өзүмчө "мен бул жерде көңүл ачам" деп ойлогом.
Үйүңүздүн күйөрмандарынын алдында жарышканыңызда сизге ушундай күч берилет. Ошол күнү мен 10 адамдын күчүн сездим. Жашоону тастыктаган тажрыйбага ээ болуу үчүн жеңүүнүн кереги жок.
Ошол күнү алдыңкы сапта жүргөндүктөн, жеңишке жетүү мүмкүн эмес экенин билчүмүн, бул эң кызык нерсе, бирок бул мага жакты. Менин айтайын дегеним бул психикалык. Ошол элдин алдында жалгыз калдым, мен эч качан көргөн эмесмин.
Анан күндү полка чекиттүү футболка менен бүтүрүү өзгөчө болду.
Cyc: Велосипед спорттун эң чоң түрү болбосо да, ошол дем алыш күндөрү эл көп болду. Таң калдыңызбы?
DM: Ал жердеги адамдардын саны чындап эле жинди болчу. Биз буга 2014-жылы Тур де Йоркшир, Британия турунан кийин көнүп калганбыз, бирок ал кезде ал таптакыр жат болчу.
Бул менин жашоомдо көргөн эң чоң эл болду. Мен шаарларды аралап бараттым, ал жерде чырак мамылардан селкинчектеп турган адамдар жана кайда карасам жөн эле адамдар экен.
Таң калыштуу болду, анткени мен Турду минүүнү кыялданчумун, бирок британиялык катары сиз мындай тажрыйбаны күткөн эмессиз. Бул эң сонун бороон менен аяктады, ал дээрлик сюрреалист болду.
Cyc: Албетте, бул учур сиз допинг колдонууга тыюу салуудан кайтып келгенден кийин болду. Ошол күндөгү сезимдериңизге таасир эттиби?
DM: Мен үчүн бул кошумча катмар берди. Болгон окуядан улам ошол күнгө чейин өзүмдү париядай сездим. Ошентип, ошол күнү фронтко чыгып, мен сыяктуу кубанып, мени кечирим сурап жаткандай сезилди. Мен минип бараткам, күтүлбөгөн жерден ачуум ушул кубанычтуу окуяга айланды.
Cyc: Акырында, Тур де Франстагы биринчи эсиңизде кандай болду?
DM: Менин биринчи Тур де Франс тажрыйбам 25 жыл мурун 1994-жылы болгон. Мен Крис Бордманды Сассексте жолдун жээгинде менин жанымдан өтүп баратканын көрдүм. Бул мен үчүн кандайча болуп, акыры мени шыктандырганын ар дайым эстейм.
