Бельгиялык, Король Келли жана жол
Жол тик, аба ыссык, тоого чыкканда бош калган элем. Топ көрүнбөй калып, менде бир гана атчыбыз калды.
"Бүгүн буттарың барбы?" деп сурады.
‘Ооба, мен ошондой деп ойлойм.'
‘Жакшы, анткени биз бул чокудан түз эле чыгабыз. Жайлоо жок. Алар бизди кууп чыгышы керек.’
Ошол Шон Келли менен, сансыз жарыштардын жеңүүчүсү жана карьерасы Меркстен Армстронгго чейин созулуп, менин алдыма тартылып, дөңгөлөктүн үстүндө мага баш калкалады. Градиент тегизделгенде, биз тиштүү механизмдерден түшүп, ылдамдыгыбыз эки эсеге өстү. Биз башкалардын жанынан өтүп, аларды туруп калдык. Тактап айтканда, алар дааратканага тыныгуу үчүн жолдун жээгине токтошкондуктан.
Жол бир катар ылдам, тыгынсыз бурулуштар аркылуу ылдый карай кулап кетти. Биз үчөөбүз: Шон, Курт (Бельгиялык) жана мен. Бир нече кыска көз ирмемдерге мени 30 жыл артка ташташты жана мен өзүмдү Париж-Ниццада мелдешип жатканымды элестетип жаттым, бельгиялык Курт эмес, ал убактылуу Жан-Люк Ванденбрук болчу. Көп өтпөй бурулуштар бүтүп, тормозубуз муздап, жээктеги узун, тегиз жол бизден бир нече мильге созулуп кетти.
Биз фронтко кезектешип чыктык, бирок жикчилдик кыйрады. Биз линиядан/кафеден көз ирмемдерге туш болдук. Шон бельгиялыкты, бельгиялык мени күнөөлөдү, мен Шонду күнөөлөдүм, анткени ал адашып, жолдун туура эмес тарабына түшүп кеткенге чейин акыркы беш мүнөт телефон менен сүйлөшүп отурган.
Башкалар бизге кошулушту. Чындык кайра чөгүп кетти. Мен Гилберт Дюклос-Лассал эмес элем, мен жөн гана журналист болчумун. Бирок мен Шон Келли менен жаңы эле ажыраштым жана бул менин велоспорт карьерамдын туу чокусу болду.
