Италиянын велоспорт күйөрмандарынын кумарлары жана сыймыктануулары аларды башкалардан өзгөчөлөнтүшөт
Стивен Роштун тифоси тажрыйбасы меникиден кескин түрдө айырмаланып турду. 1987-жылы Джиродо жеңишке жетип баратканда күйөрмандары аны муштап, кордоп, түкүрүп жатканда, жээктин жээгинде мени басып өтүп бараткан Веспада бикини кийген сулуу мени өпкүлөп жатты. La Spezia жанында.
Роштун кылмышы анын Каррерадагы командалашы, улуттук баатыр жана учурдагы чемпион Роберто Висентиниден кызгылт түстөгү форманы алып койгону болгон. Мен сицилияны көздөй тепкичтерим бар гастролдук велосипедди айдап келгем.
Бир нече жумадан кийин, мен чак түштө күндүн ысыгында Апеннин тоолоруна чыгууга аракет кылып жатканда, кол чабышкан Fiat жаныма келип, жүргүнчү отургучта отурган ыплас кийимчен ферма жумушчусу мага кол койду. терезеден кирпичтен жасалган бутерброд.
Шайыр кыйкырыктар менен Чиао, Коппи! Микроавтобус мени жолдун жээгинде калтырып, жашоомдогу эң сонун салями панини даамданды.
Тифоси Италиядагы коркунучтуу жана укмуштуу нерселердин баарын чагылдырат, анын саясатынын башаламандыгынан жана ызы-чуусунан баштап, католикизмдин салтанаты жана салтанаты аркылуу анын пейзаждарынын тынчтыгына жана бейпилдигине чейин.
Алар 1861-жылы гана бириккен жана ошондон бери монархтар, диктаторлор, социалисттер, либералдар жана дисфункционалдык коалициялар тарабынан башкарылган улуттун өзгөчөлүктөрүн чагылдырат.
Кээ бирөөлөр үчүн фландриялыктар же басктар ар дайым эң күйөрман болуп калышат. Башкалар бул титул тур учурунда Альпе-д’Хуэстин өз бурчтарын колониялашкан голландиялыктарга жана ирландиялыктарга таандык деп талашышы мүмкүн.
Алардын бардыгынын жалпы мүнөздөмөлөрү бар, мейли бул пивосунун күчтүүлүгү, ким экендигине ишенүү же нааразычылыгынын күчү болобу (көбүнчө саясий эзүүчүлөргө же атаандаш футболчу өлкөгө каршы).
Бирок улутчулдуктун, спорттук текебердиктин жана тарыхый зыяндын аралашмасы италиялык велосипед сүйүүчүсү Коппи, Пантани жана Циполлиниде эмчектен айрылган, Кампаноло, Колнаго жана Бианки менен эркеленген жана Чианти, капучино жана cannoli.
Сиз алардын тубаса артыкчылык комплексин дээрлик кечире аласыз.
Джиро маалында алар жөн гана спорттук иш-чараны көрүү үчүн жолду тизип тим болбостон, алар өткөндүн баатырларына таазим кылышат – жана бир кезде коомчулуктун мындай көрүнүштөрүн сынга алган бийликтерге эки сөөмөйүн көтөрүшөт.
«Джиро - эс-тутумдардын өлкөсү», - деп жазган италиялык жазуучу жана драматург Джан Лука Фаветто.
Согуштан кийинки окуялардын ырааттуулугу Италиянын велосипедге болгон сүйүүсүн бекемдеди. Биринчиси 1946-жылкы Джиро, Джиро делла Ринасита - "Кайра жаралуу Джиро" - демөөрчү болгон Gazzetta dello Sport гезити "согуш беш жылда жок кылуу үчүн 20 күндүн ичинде биригет" деп жарыялады.(Баса, Тур де Франс кийинки жылга чейин уланган эмес.)
“Джиронун символикасын, Ринассиментодогудай символикалуу деп айтууга мүмкүн эмес болчу” деп жазат Херби Сайкс Жиро, Маглия Розанын түркүн түстүү тарыхында.
'Өткөн жылдарда жарыш кубанычтуу күндөрдү, коомчулуктун жана Бел Паэзенин ['Сулуу өлкө'] майрамын алып келген, бирок бул таптакыр башка нерсе – Жиро эртеңки жакшы күн үчүн метафора катары.'
Жарышты Джино Бартали жеңип алды, ал Миланга Фаусто Коппиден 47 секунда гана алдыда келди. Алардын атаандаштыгы тифосинин ишенимдерин ушунчалык катуу бөлгөн эң чоң спорттук беттештердин бирине айланат, ошондуктан ар бир атчынын 1947-жылкы Жиродо жан сакчылары керек болгон.
1948-жылы Витторио де Сиканын «Велосипед уурулары» тасмасы тартылган, анда жаш атанын велосипедин уурдап кетишкенде, анын акчасы корккон.
Бул кооздолбогон стилде баяндалган жөнөкөй жомок, согуштан кийинки, фашизмден кийинки Италиядагы миллиондогон адамдардын жашоо чындыгын эң сонун чагылдырат, мында велосипеддер жөн эле алаксытуу эмес, алар бир легенда үчүн да өмүр булагы болгон. Coppi сыяктуу.
Түндүк Африкадагы британ туткундарынын лагеринен бошотулгандан кийин Неаполго түшкөндөн кийин, Коппи 700 км түндүктөгү Пьемонт шаарындагы үйүнө чейин карызга алынган велосипед тээп келген. Анын тажрыйбасын миллиондогон мекендештери согуштан кийинки ээн талаага жумуш издеп келип,ишенишкен.
транспорт үчүн велосипедде.
Адам менен машинанын ортосундагы жашоо же өлүм, же же ачка болуу мамилеси Велосипед ууруларынын таң калыштуу эмблемасы. Ал ошондой эле көптөгөн италиялык кесипкөй чабандестердин согушка чейинки доордогу жеке окуяларын кайталады.
“Көпчүлүгү жакырчылыктан келип чыгышкан жана көбү нан, азык-түлүк же кат ташып келүүнү, же курулуш аянтчаларына же заводдорго жүздөгөн километр жол басып келүүнү үйрөнүшкөн”, - деп жазат Джон Фут Педалареде! Pedalare!, анын италиялык велоспорт тарыхы. «Велосипед тебүү жана жумуш бири-бири менен тыгыз байланышта болгон. Велосипед күнүмдүк нерсе болчу. Эңкейип, ылдый түшүү деген эмне экенин баары түшүнүштү.'
Велосипедчилерге болгон эмпатия – профессионал, эс алуу же утилитар – тифоси велосипед сүйүүчүлөрү арасында өзгөчөлөнүүнү улантууда.
Британиялык жолдордо айдоочунун дем берүүчү сигналы сыяктуу жөнөкөй нерсе сейрек кездешсе да, Италияда мага ошол тик тик чыгууга даяр эмес экенимди түшүнгөн унаанын жүргүнчүсүнөн чыныгы майрам тартууланды. Апеннин аралдары.
Бикини кийген синьорина мени өпкүлөдү, ал менин Синелли каскетимди баалады.
Эки жаңсоонун эффектиси Энди Хэмпстен 1988-жылы Жиродо жеңишке жеткенине окшош болгон. Ал тифоси "чабандын тереңирээк казууга, кол салуу мүмкүнчүлүгүн издөөсүнө орчундуу себеп болгон" деп эскерет. өзүн баатыр кылуу'.
Италияда жүргөндө эч кандай рекорд жаңырткан жокмун, бирок тифосинин аркасында өзүмдү көп учурда баатыр сезчүмүн.
